SPONTANE EN KINDERLIKE LOF HERWIN

Hoe moet ons dink oor die uitbundige en spontane lof aan die Here waarvan die Psalms en ander dele van die Bybel propvol is?

‘’ ‘n Psalm van Dawid. Loof die HERE, o my siel, en alles wat binne-in my is, sy heilige Naam!” Ps. 103:1 

“Loof die HERE, roep sy Naam aan, maak onder die volke sy dade bekend.”  Psalms 105:1 

“Halleluja! Loof die HERE, want Hy is goed, want sy goedertierenheid is tot in ewigheid.”  Ps. 106:1 

“Loof die HERE, alle nasies! Prys Hom, alle volke!”  Ps. 117:1 

“Hef julle hande op na die heiligdom, en loof die HERE!”  Ps. 134:2 

“Geloofd sy die HERE, die God van Israel, van ewigheid tot ewigheid! En laat die hele volk sê: Amen. Halleluja!”  Ps. 106:48 

 ‘n Eerlike omgang met die Skrif moet ons sekerlik laat stilstaan en vra of ons lewens ook gekenmerk word deur hierdie soort lof wat vrylik vloei uit ‘n gelowige hart.  Nie net moet ons hierdie vrae vra m.b.t. ons persoonlike lewens nie, maar ook in terme van ons gesinne en gemeentes.  Ongelukkig is ons dikwels hopeloos te bewus van hoe ander mense dink oor lof en dit bring ‘n berekendheid by ons wat spontane lof en danksegging onderdruk, inhibeer en in baie gevalle heeltemal laat verdwyn. 

Is dit moontlik vir ons om uit te styg bo ons dikwels versmorende godsdienstradisies en om so bewus te raak van God dat ons die spontaneïteit van ‘n kind kan herwin voor Sy aangesig?  Kan ons nie ‘n slag vergeet van ander mense en net ons eie harte ondersoek nie?  Is dit moontlik om die kompleksiteit en doodloopstrate van die hele debat oor lof en aanbidding in ons tyd eenkant toe te skuif en net weer spontaan uiting te gee aan my liefde vir die Here as ‘n eenvoudige dissipel van Jesus?  En kan ek dit doen sonder om ander mense te probeer beïndruk deur my uitbundigheid of vir hulle aan die ander kant ‘n punt te probeer bewys deur my stoere onbetrokkenheid? Vra die Here self of Hy tevrede is met jou lof aan Hom in jou persoonlike lewe, jou gesin en jou gemeente.