VERMANING EN BEMOEDIGING IN CHRISTUS

Vermaning en bemoediging (die twee lê baie naby aan mekaar in die Nuwe Testament) is bedoel om iets baie kosbaar te wees vir dissipels wat saam in nederigheid aan die voet van daardie kruis leef waar ons, ons lewens verloor het.  Ook nie net kosbaar nie, maar oënskynlik onontbeerlik.

"Maar vermaan mekaar elke dag so lank as dit vandag genoem word, sodat niemand van julle deur die verleiding van die sonde verhard word nie." Hebreërs 3:13

Dit is volgens die N.T. 'n werklikheid van ons lewens "in Christus".  Vir hierdie presiese rede is dit onmoontlik om sekere mense te vermaan (wat nie die "in Christus" waarheid begryp nie), want hulle sien dit altyd as 'n persoonlike aanval. 

Die reaksie is bykans altyd "jy dink jy is beter as ek" of "jy is 'n godsdienstige huigelaar";  jy is "self-righteous".  Hier is Paulus se siening van die saak:

"Maar ek self ook, my broeders, is oortuig aangaande julle, dat julle self ook vol van goedheid is, vervuld met alle kennis, in staat om ook mekaar te vermaan."  Romeine 15:14

Regtig? "Vol van goedheid"?  Hoekom praat Paulus hierdie taal?  Daar is net een manier om dit te verstaan; hy weet dat Christus in elke ware dissipel leef (Gal. 2:20).  Nie een van ons is "goed" in Bybelse terme nie (Lukas 18:19; Rom. 3:12). 

Juis daarom gaan dit nie meer oor 'n vermaning vanuit relatiewe menslike goedheid nie, maar oor 'n wederkerige geloofsvermaning wat juis die hart "weg van self" en "na Christus" wil lei.  Nuwe Testamentiese vermaning is nie vanuit "die boom van die kennis van goed en kwaad nie", maar vanuit "die boom van die lewe" (Christus). 

As ek verkeerde gesindhede, woorde en/of dade openbaar is dit omdat ek my oë van Jesus afgehaal en vanuit myself begin leef het.  Dan moet ek vermaan/bemoedig word om dit te erken en my oë terug te kry op die enigste Bron van ware goedheid, Christus in my.